آغاز پيدايش نظريه
اين قسم معرفت وقتي آغاز شد كه آدميان دريافتند كه بسياري چيزها در جهان با نظم تخلّف‌ناپذير رخ مي‌دهد، مانند گردش ماه و خورشيد، حركات جزء و مدّ، تغييرات فصول، و جريان تولد و انحطاط و مرگ. نيروهاي طبيعت بايد به افراد انساني نظري ابتدايي راجع به علت و معلول، يا حتي درباره‌ي قانون القاء كرده باشد. در اين موقع آدميان شروع كردند كه به اندازه‌گيري دست بزنند، و آنچه را مشاهده كرده بودند گزارش دهند، و به طريقي ابتدايي و ناقص تجربه و آزمايش كنند، و حتي اصولي را كه حاكم بر ساختمان و طرز كار جهان است حدس بزنند. ليكن اين امر كه از آن حالت روحي و وضع تحقيق و استدلال، كه مبدأ ظهور و رشد علم و فلسفه است، حكايت مي‌كند تا حدود 600 ق.م.، در شهرهاي يونان قديم، صورت نگرفته بود.
ابتدا تمامي معرفتي كه در اين جهت حاصل گرديد به عنوان فلسفه شناخته شد، كلمه‌اي كه براي يونانيان دوستي و جستجوي حكمت معني مي‌داد. منظور از حكمت، معرفت به چيزها و امور بود به‌گونه‌اي كه از ادراك سطحي و عادي فراتر مي‌رفت. فيلسوف درصدد فهميدن ماهيت و حقيقت حيات و جهان و ساختمان عالم طبيعت و مقام و موقعيت انسان در جهان و مقصد هستي انسان و رابطه‌ي انسان با خدايان بود. بدين قرار فلسفه در ابتدا بسيار كلي و جامع بود. فقط بعدها و به تدريج، فلسفه به رشته‌هاي مخصوص معرفت كه به نام علوم شناخته مي‌شوند منشعب گشت.
حتي اكنون كلمه‌ي «فلسفه» با خود چيزي از معناي اولي و اصليش را دارد: هنوز هم فلسفه مجموعه‌اي از پاسخها به كلي‌ترين و مشكل‌ترين پرسشهاي انسان است. آيا حيات انساني را غرضي و مقصدي است، يا حيات انساني امري هيچ و پوچ درميان چيزهاي هيچ و پوچ است؟ آيا آدمي در تعيين سرنوشت خود آزاد و مختار است، يا هر چه هست محكوم جبر و ضرورت است؟ آيا افعال و اميال آدميان فقط ناشي از تغيّرات فيزيكي و شيميايي و الكتريكي مغز است؟ يا انسان را جان جاويد و مستقل از اين تغيرات است؟
همچنين، حدود معرفت انساني چيست؟ آيا آنچه ما به حواس درمي‌يابيم تصوير واقعيت است؟ يا اينكه فقط ظاهر و نمودي از آن است؟ درباره‌ي چه چيز يقين داريم؟ آيا ما مي‌توانيم وجود خدا را «اثبات كنيم»؟ آيا حقيقت و خير و جمال، «ارزشهاي مطلق»اند، چنان كه بعضي بر آن رفته‌اند، يا ارزش آنها نسبت به استعدادها و حوايج ما نسبي است؟
اينها و سؤالات مشابه، مطالب و مسائل فلسفه است. براتراندراس (1) در كتاب خود به نام «تاريخ فلسفه‌ي غرب» (2) اشاره مي‌كند كه چنين مسائلي تا اندازه‌اي در قلمروي بين الهيات (3) و علم قرار دارد. آنها به الهيات نزديك است، زيرا همان مسائل نظري را كه مربوط و وابسته به دين است مورد بحث قرار مي‌دهد. همچنين با علم نزديك است، زيرا فلسفه مي‌كوشد با روشهاي علم، به آن مسائل پاسخ گويد: يعني به وسيله‌ي تجزيه و تحليل صبورانه و تفكر انتقادي و با به كار بردن استدلال دقيق.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
